| 64200-63890=310
Ik snap nu waarom die Amerikanen allemaal zo dik zijn. Wat een eten hier. Het komt na een week al je neus uit. Vanmorgen naar de McDo in de Wallmart voor ontbijt. Die was dicht. De McDo dan. Dus een alternatief gezocht. Een heel brood kunnen we niet meenemen. Dan de koekhoek maar geprobeerd. 4 bananenmuffins was het kleinste wat je kon krijgen. Natuurlijk geen thee te bekennen. Dus maar een flesje chocolademelk gekocht. Wat een ontbijt. Met moeite 1,5 muffin de man / vrouw naar binnen gewerkt. Je moet je energie voor de reis toch ergens vandaan halen. Op het parkeerterrein van de Wallmart stonden een stuk of 10 campervans geparkeerd. Van klein tot heel groot. Gezellige camping zo met elkaar. Maar niet heus. Het blijven rare jongens die Amerikanen. Vanmorgen om 6 uur was het lekker buiten. Nu tegen 8 uur begint het al weer op te warmen. Tijd om te paard te gaan voor weer een lang rit. Tjonge, wat een prachtige dag. Zo is het niet erg om 310 mijlen te rijden. Wow wat een mooie rit. Bij het eerste tankstation hebben ze thee. Gelijk maar twee bakken genomen. Tussen Vega en Adrian de oude route 66 gevolgd. De ingegraven Cadilacs gefotografeerd. Peter heeft er JM en PM op gespoten met een spuitbus die hij van een dame kreeg. Je kon toch niet weggaan zonder je naam er op gezet te hebben, vond zij. Ergens bij Adrian is het landmark dat je halverwege de Route 66 bent. Daar moet iedereen natuurlijk op de foto. Dus dat gaat even duren. Ze hebben er ook thee. Snel een bakkie gedronken en een refill mee op de motor. Het viel niet mee om dat op de snelweg op te drinken. Na Adrian moet je de snelweg op. Het is niet zo achterlijk druk met vrachtauto’s als gisteren. Maar ze rijden wel op zondag. De 24-uurs economie. We gaan de grens met New Mexico over. Het landschap blijft erg ruig en kaal met hier en daar een flinke bult erin. Precies zoals wij het graag zien. De grond wordt van bruingeel roodbruin. De bomen en struiken verdwijnen. En er komt ruig gras en harde struikjes en twijgen voor terug. Het gras gaat over van mooi groen naar lichtbruin. Je kunt merken dat hier normaal gesproken niet zo veel water valt. Alleen taaie planten houden het hier vol. We gaan via een omweg naar Santa Fe zeggen de mannen. Ik weet niet of het wel zo’n omweg was. Want we kwamen bij Las Vegas (New Mexico) toch echt een bordje Historic Route 66 tegen. Dus er zullen er wel meer zijn die zo rijden. Het was de extra 30 (??) mijlen echter zeker waard. We reden bij Tucumcare de 104 op naar Las Vegas. En het grote genieten kom beginnen. 107 mijlen lang. Er was eerst nog gezegd dat we bij een meertje zouden stoppen. Maar blijkbaar hadden we straf of zo, want dat ging niet door. We bleven maar rijden. We hebben onderweg nog één keer gestopt om water te drinken en foto’s te maken. We hebben nog een stukje berg gereden. Er stond dat er gedurende 3 mijlen bochten zouden komen. Nou, prachtige ronde bochten berg zoals in de Vogezen en de Elzas. Heerlijk sturen met een beetje ruimte op je voorganger. De eerste test goed doorstaan. En verder maar weer. In Las Vegas gingen we tanken en eten. Nou eten. Een snackje. Nog niet eens lekker ook. Nou ja, straks beter. Van Las Vegas (NM) naar Santa Fe op en af de highway. De drukte valt mee. Bij Santa Fe weer door de stad. Waar dat voor nodig is weet ik niet. Want we komen weer vlak bij de snelweg uit volgens de borden. Mooi hotel, mooie kamer. Andere architectuur. Wel mooi om te zien. Ze hebben ook internet. Maar hotmail doet het niet. Shit. Tassen gereorganiseerd om te zien hoeveel schoon goed we nog hebben. Dat wordt wassen in Flagstaff. Even lekker douchen. En dan op zoek naar een fatsoenlijk maal. Over het algemeen was het vandaag niet zo heet als eerdere dagen. De wind was soms zelf fris. Ze noemen Chicago the windy city, maar ik denk dat we onderweg meer wind hebben gehad dan in Chicago. Komt heel goed van pas als het zo heet is, Maar vandaag dus iets minder heet. Tot vlak voor de regenbui bij aankomst. Toen ging het zonnetje steken. Even een buitje voor het stof. Niet zo’n hoosbui als je steeds op tv ziet. Gelukkig niet. Lekker gegeten bij Denny’s verderop langs de straat. De reisleiders hadden gezegd dat je met een taxi donwtown Santa Fe moest gaan om te eten. Maar daar hadden we niet zo’n zin in. Dus we blijven even op de kamer, nemen een lekker douche en een bakkie thee. Daarna gaan we weer naar buiten. We zijn gewoon langs de weg gaan lopen richting de stad om te zien waar we konden eten. En er was keus genoeg. Fastfoodrestaurants en andere eetgelegenheden bij de vleet. De keuze viel op Denny’s en het bleek een goede keuze te zijn. Peter heeft Zwitserse steak (gehakte biefstuk) met kaas en champignons en uiten en bruine saus. Ik had kipsalade met kip, veel sla, tomaatjes, kaassnippers, uiten en iets van zoete noten. Lekker Ranch saus erover. En een baked potatoe er bij. Heerlijk gegeten. Op de terugweg even langs gegaan bij de Wallgreens Pharmacy om te zien of ze hier Dove hebben. Ja dus. Zeep om te wassen, spul om in te smeren, ook nog maar een tube zonnecrème erbij (van een ander merk), 3 ansichtkaarten en hoera, hoera, eindelijk postzegels. Dat moet aan het ontbijt verteld worden. Iedereen is er naar op zoek. Nog een bakkie op de kamer, we zagen een stukje tour de France (ongelooflijk gewoon. Rasmussen op één op de Amerikaanse tv) en motorraces. Pitten na 2 vermoeiende dagen. Morgen weer 220 mijlen te gaan. |